Kiedy ząb staje się luźny, możesz chcieć pomyśleć o planie leczenia. Opcje leczenia mogą być różne, w zależności od stopnia zaawansowania problemu i konkretnego przypadku. Rozchwiane zęby stopnia drugiego i trzeciego mogą wymagać jedynie założenia szyny w celu ograniczenia ruchu. Jeśli rozchwianego zęba nie da się odbudować, konieczne może być jego usunięcie lub zastąpienie protezą. W każdym przypadku należy jednak pamiętać o rozmowie z dentystą w celu opracowania planu leczenia, który będzie odpowiadał potrzebom pacjenta.
Defi nityczne szynowanie
Defi nityczne szynowanie jest przydatnym elementem planu leczenia ruchomości zębów. Podtrzymują i stabilizują ruchomy ząb podczas żucia. Mogą być przydatne w przypadkach ciężkiej ruchomości zębów oraz tych, które są zaangażowane periodontologicznie – ten fragment jest skutkiem wysiłków zespołu strony . Szyny te pomagają pacjentom utrzymać i poprawić ich zgryz. W niektórych przypadkach szyny mogą nie być skuteczne w eliminowaniu ruchomości zębów, ale nadal stanowią opcję.
Bezpośrednie łączenie jest jedną z metod szynowania. Technika ta polega na zastosowaniu techniki wytrawiania kwasem przy użyciu światłoutwardzalnej żywicy. W niektórych przypadkach stosuje się żywicę niewypełnioną. Najpierw wykonuje się okno językowe. W szczelinę wprowadza się drut ze stali nierdzewnej, a następnie wycina się szczelinę o głębokości 1,5 milimetra pomiędzy brzegiem siecznym i dziąsłowym.
Defi nitywne wyniki są tymczasowe. Nie są one skuteczne w promowaniu gojenia się przyzębia podczas noszenia szyny przez pacjenta. Mogą jednak ułatwić niektóre zabiegi, w tym ortodontyczny ruch zębów. Dokładny skaling i ponowna ocena cementu są również ważne dla określenia sukcesu początkowego leczenia. Ważna jest ocena głębokości kieszonek i higieny jamy ustnej, a ocena płytki nazębnej jest użytecznym wskaźnikiem poprawy higieny.
Postępowanie okluzyjne
Uraz okluzyjny, czyli nadmierna siła zgryzu, jest najczęstszą przyczyną ruchomości zębów. Leczenie koncentruje się na wyeliminowaniu przyczyny urazu. Analiza okluzyjna może zidentyfikować obszary wymagające leczenia, a w celu odtworzenia wyników może być konieczna korekta okluzyjna. Korekty te mogą obejmować zarówno proste usunięcie szkliwa, jak i całkowitą zmianę kształtu większości powierzchni okluzyjnych.
Uraz okluzyjny jest często spowodowany chorobą dziąseł i utratą kości, które mogą dodatkowo pogorszyć struktury nośne wokół zębów. Dlatego skuteczny plan leczenia okluzji powinien uwzględniać te warunki. Podczas oceny okluzyjnej lekarz poszukuje sposobów stabilizacji zębów, które mogą powodować dyskomfort pacjenta. Zarządzanie okluzyjne jest również ważną częścią każdego planu niechirurgicznego leczenia periodontologicznego.
Korekta okluzyjna polega na selektywnym szlifowaniu powierzchni zębów w celu poprawy wzorców kontaktu i reakcji mięśni żucia. Procedury te są skuteczne w leczeniu zaburzeń skroniowo-żuchwowych i stanowią uzupełnienie kompleksowej odbudowy protetycznej. Korekty okluzyjne pomagają również w ustaleniu bardziej akceptowalnej pozycji kontaktowej relacji centrycznej i płaszczyzny zgryzu dla protezy zastępującej implant.
Uraz okluzyjny
Pierwszym krokiem w planie leczenia urazu okluzyjnego w przypadku ruchomości zębów jest ustalenie przyczyny tego stanu. Przyczyną ruchomości zębów może być uraz, który jest spowodowany nadmierną ilością sił okluzyjnych. Nadmierne siły mogą powodować dyskomfort podczas jedzenia oraz mogą zmieniać zaopatrzenie naczyniowe miazgi. Zwiększone ciśnienie krwi w miazdze może powodować większą wrażliwość zęba na zmiany termiczne.
Plan leczenia ruchomości zębów powinien uwzględniać zarówno przyczynę, jak i stopień nasilenia urazu. Pierwotny uraz zgryzowy jest spowodowany nadmiernymi siłami zgryzowymi, np. generowanymi przez nowo wstawiony ząb. Z kolei wtórny uraz okluzyjny powstaje, gdy nadmierne siły zgryzu działają na ząb, który ma zmniejszone wsparcie przyzębia. W takim przypadku ząb traci zdolność do absorbowania naprężeń i staje się bardziej ruchomy. Pacjenci z zaawansowaną chorobą przyzębia są narażeni na ten problem.
Po zidentyfikowaniu sił okluzyjnych, następnym krokiem jest określenie, który ząb jest uderzony. W zależności od poziomu siły zgryzowej leczenie może polegać na selektywnym szlifowaniu zębów w obrębie interarchu. W przypadku braku zębów leczenie może obejmować koronę wspartą na implantach lub protezę ruchomą. Pierwotną przyczyną ruchomości zębów może być brak zęba, który nie znajduje się w strategicznej pozycji.
Podobne tematy